Vrijdag 27 juni 2025 09:08 uur
Egmond-Binnen
Ontvang updates voor Egmond-Binnen
Er wordt de laatste tijd nogal eens geklaagd over de zorgverlening in ons land. Dat zal ongetwijfeld (deels) terecht zijn, maar het leek mij wel eens aardig om NIET te klagen. Dit is een geenklachtenbrief over wat ik zelf de afgelopen periode heb meegemaakt, geheel in het kader van goed nieuws is ook nieuws. Eerst even wat achtergrond, want anders denkt u waar heeft hij het over: Mijn voetbalcarrière is in de kiem gesmoord (nou ja, niet helemaal, ik was 28) doordat ik mijn knie helemaal in de prak heb gewerkt. Na tien jaar met wisselend succes na een blessure te hebben gewerkt aan mijn comeback (die eigenlijk meer een entree was) moest ik toch mijn meerdere erkennen in de fysieke gesteldheid van een van mijn ‘onderdanen’, zoals mijn moeder haar benen noemde. Dat gaf haar blijkbaar het gevoel dat ze er iets over te zeggen had, maar dat gevoel had ik allang niet meer. Ach, het waren andere tijden zullen we maar zeggen. Als de zwelling was afgezakt (vaak zaterdagavond) dan kon je toch wel weer spelen (op zondag)? Ik vond van wel in ieder geval. Dat heb ik best lang volgehouden, totdat het echt niet meer ging. Een orthopeed van dienst destijds (tweede helft jaren ’80) liet mij weten dat het toch echt verstandiger was om de voetbalschoenen in de wilgen te hangen. En ook om de rest van intensief sporten maar te vergeten. Dat deed is dus maar. Daarna kon ik (volgens mijn eigen maatstaf in ieder geval) prima functioneren. Beetje wandelen, beetje recreatief fietsen, niet te gek, maar ik was nog best mobiel al die jaren. En, om met Gerard Cox in zijn ‘dopingconference’ te spreken: zo ging dat jaren goed…’ Tot afgelopen Hemelvaartsdag. Een intense voettocht van de kamer naar de keuken – toch al snel zo’n 6,3 – meter (ook net niet helemaal vlak, want voegen van de plavuizen), werd mij noodlottig. Ik deed blijkbaar iets verkeerd, want ineens, halverwege die overtocht schoot er een enorme pijn door mijn toch al gekwetste knie. Dat resulteerde in het aanroepen van Onze Lieve Heer en allerlei bewoordingen. Maar ook dat leidde er niet toe dat het beter werd. De dagen erna was de knie echt heel dik en stijf van het vocht, met bovendien flinke pijn. Dat had ik lang niet meegemaakt. Maar ik wist wel ongeveer waar het vandaan kwam. Dus maandagochtend meteen een afspraak maken en naar de huisarts in De Karmel (de huisartsenpost leek mij, gezien de niet direct levensbedreigende situatie al zittend met een glaasje wijn en een zak chips op de stoel, wat overdreven). De huisarts – een van de vele nieuwe die er inmiddels zitten - hoorde mijn verhaal en de voorgeschiedenis aan, bedacht dat deze uitdaging aan haar niet besteed was en verwees mij door naar de orthopeed. Met het verzoek om meteen die week een afspraak te regelen. U begrijpt, die orthopeed van toen was allang niet meer onder ons, dus toen ik belde werd ik ook daar toegewezen aan een nieuwe ster aan het orthopedisch firmament. Ik werd door de receptie er snel tussengeschoven, want daar had de huisarts op aangedrongen. Gelukkig lukte dat dankzij de bereidheid van de dame aan de receptie. Die heet overigens Diana, net als mijn vrouw. Hoezo Karma? Alles en iedereen werkte dus mee om tot een snelle diagnose en daarop afgestemde behandeling te komen. Eerst moest ik een röntgenfoto laten maken om in ieder geval de actuele status van die knie te kunnen zien. Op het scherm van de computer bij de orthopeed zag ik zelf eigenlijk al dat het mis was. Of eigenlijk is, want het is nog steeds zo natuurlijk. ‘Dit is nou een versleten knie’, sprak de orthopeed bijna vrolijk. ‘Er is veel kraakbeen verdwenen en op kleine plekjes zie ik dat het bijna bot op bot is. Mooi lesmateriaal’, zei hij er nog bij.’ Waarvan akte. Ik kreeg wel het advies om eerst met wat pijnstillers en ontstekingsremmers aan de gang te gaan om te proberen het ‘niveau’ van voor Hemelvaartsdag terug te krijgen. ‘Lukt dat niet, dan gaan we de volgende stappen maken’, aldus de orthopeed, voorbijgaand aan de woordspeling. ‘Dan hebben we het over een nieuwe knie?’ vroeg ik nog, terwijl ik het antwoord natuurlijk al wist. ‘Inderdaad. Een totale knieprothese.’ Klinkt nu al pijnlijk. Waarom vertel ik u dit? Omdat ik tussen maandagmorgen 9.30 uur (bezoek aan huisarts) en woensdagmiddag 16.20 uur (bezoek aan orthopeed) precies wist waar ik aan toe was. Dankzij de inzet van een aantal prima samenwerkende instanties ‘in de zorgketen’. Het is dus niet altijd mis met de zorg, toch? Oh ja, even nog over mijn moeder. Mijn moeder was iemand met wijze levenslessen, Zij zei altijd wanneer ze zelf iets mankeerde waarvan wij als kinderen dachten dat een huisarts misschien wel (beter) zou kunnen helpen dan een aspirientje’: Och kind, voor ik een jongetje ben is het wel over.’ Ze is nooit een jongetje geworden overigens. Ik meld het maar even voor alle duidelijkheid. Maar mam, ik bén een jongetje en het is niet over. John de Waard
Lees het volledige artikel bij de bron
Bekijk al het lokale nieuws van Egmond-Binnen