Dinsdag 31 maart 2020 om 21:37
Bericht afkomstig van Twitter
Blauw, Leek
Ontvang updates voor Drostinnewijk
“Of ik mezelf veilig voel op straat? Daar stel je echt een gewetensvraag. Ik ben niet overal in Nederland even open op straat. Vrienden geef ik uit gewoonte vaak drie zoenen, maar in sommige steden laat ik dat wel uit mijn hoofd. Het is ook af en toe best gewaagd om zo je nek uit te steken. Ben je bijvoorbeeld Turks, Marokkaans of Hindoestaans, dan is dat in meer of mindere mate zichtbaar aan de buitenkant. Maar ik heb geen ‘homo’ op mijn voorhoofd staan, dus moet ik me actief zichtbaar maken. De gemiddelde mens kan zo uitvogelen dat ik gay ben. Ik vertel er af en toe over in de media, sta op onze boot tijdens Pride en maak actief deel uit van Roze in Blauw. Toch doe ik het voor de volle honderd procent. Het is nog nodig, zeker binnen beroepsgroepen als de politie en Defensie. Door hier actief aandacht voor te blijven vragen, ontstaat langzaamaan een voedingsbodem voor meer acceptatie. Hoe mooi is het als er straks jonge aspiranten binnenstromen, die tijdens de introductieronde gelijk durven zeggen: ‘Ik ben Piet en ik ben getrouwd met Henk.’ Als je jezelf niet kunt zijn, kun je ook niet goed presteren. Voor mij heeft Roze in Blauw persoonlijk veel betekend. Ik ben bij de politie pas zes jaar terug uit de kast gekomen. Het leek me lange tijd heel ingewikkeld, op mannen vallen én dit beroep beoefenen. Bij het netwerk kwam ik in aanraking met mensen als Ellie Lust, die me er stapje voor stapje bij hebben geholpen mijn weg te vinden. Roze in Blauw is er natuurlijk in de eerste plaats voor de buitenwereld, om de drempel voor burgers te verlagen om aangifte te doen, maar ook intern is het van grote waarde. Actief blijven en je geluid laten horen is op dit vlak heel belangrijk. Als je zwijgt, dan ebt het naar de achtergrond.”
“Ik had geen flauw idee of homo zijn bij de politie een dingetje was. Ik belandde er via een vriend. Voordat ik in dienst ging, heb ik lange tijd in de horeca gewerkt. Op een gegeven moment dacht ik: is dit alles? Ik wilde niet de rest van mijn leven achter de bar slijten. Ik had behoefte aan een baan met meer maatschappelijke betekenis. Ik heb mijn homoseksualiteit bij de politie nooit onder stoelen of banken gestoken. Het heeft me ook nooit gedoe opgeleverd. Buiten de politie om ook niet overigens. Ik ben ook niet zo zichtbaar gay. Wanneer we op evenementen actievoeren voor Roze in Blauw, komen mensen weleens of me af om te vragen of ik ook gay ben. Ik kan daar wel om lachen. Toen ik net begon, wist ik niets af van het interne LHBT-netwerk Roze in Blauw. En ik moet zeggen, toen ik er lucht van kreeg, voelde ik niet de behoefte om me erbij aan te sluiten. Het was me niet duidelijk wat het nut er precies van was. Inmiddels sta ik daar heel anders in. Ik zie in dat niet iedereen zo stevig in zijn schoenen staat als ik, en dat ik als openlijk homoseksuele agent ook daadwerkelijk iets toe kan voegen. Soms vinden LHBT’s die met geweld in aanraking zijn gekomen het bijvoorbeeld veel fijner om aangifte te doen bij iemand die zich direct in hun situatie kan verplaatsen, iemand waar ze minder aan hoeven uit te leggen. Ik benut mijn identiteit nu steeds meer en leg veel meer nadruk op diversiteit en discriminatie in mijn werk. Mijn ouders zijn van Turkse komaf. Die roots kan ik bijvoorbeeld ook gebruiken bij het behandelen van zaken waar eerwraak in het spel is.”
Bekijk de oorspronkelijke tweet
Bekijk het volledige bericht waarnaar verwezen wordt
Dit bericht is gevonden op Twitter en hoeft niet afkomstig te zijn van een 112 hulpdienst.
Bekijk alle 112 en Twitter meldingen in Drostinnewijk