Dinsdag 28 oktober 2025 21:00 uur
De Bilt
Ontvang updates voor De Bilt
Als ik bij het bankje kom zit daar al een vrouw met een grote tas voor zich een bakje patat met mayonaise te verorberen. De wat zurige lucht vind ik niet prettig, maar ik wil toch even op mijn vertrouwde bankje zitten en neem het dus maar op de koop toe. Gelukkig is ze met de laatste patatjes bezig en als alles op is gaat het bakje in een zak keurig de afvalbak in. ‘Was het lekker’, vraag ik belangstellend. Ze lacht een beetje. ‘Ik weet dat het niet zo gezond is, maar mijn hongergevoel is toch mooi over. Ik ben een beetje moe van het winkelen en dit is dan lekker makkelijk’, zegt ze. ‘Ik heb kleren gekocht voor mij en mijn man want we waren deze week vijfenvijftig jaar getrouwd en dat vieren we zaterdag in een restaurant. We vieren dan ook de vijftigste verjaardag van mijn oudste zoon want die werd vijf jaar later rond dezelfde datum geboren.’ Ze kijkt een beetje voor zich uit alsof ze nadenkt of ze nog meer wil vertellen. Als ik zeg dat het dan vast wel een groot feest zal worden besluit ze toch maar wat meer achtergrondinformatie te geven. ‘Het wordt heel anders dan vijftig jaar geleden.’ De vrouw begint te glimlachen en je ziet haar teruggaan in de tijd. ‘We waren echte hippies, maar wilden toch trouwen. Ik had een jurk met allemaal bloemetjes en Ben ging in spijkerpak. Hij had toen heel lang haar. Daar is nu niet veel meer van over’, zegt ze lachend. ‘We gingen op de fiets met een heleboel vrienden naar het gemeentehuis en vierden de bruiloft in het kraakpand waar we woonden. Ach dat gebeurde in die tijd en we zijn er niet slechter van geworden. Onze zoon Wouter is in het kraakpand opgegroeid en bewaart daaraan mooie herinneringen want er waren ook andere kinderen waarmee hij kon spelen. ’Ik probeer me haar voor te stellen in een bloemetjesjurk. Ze zal ongetwijfeld een stuk slanker geweest zijn dan nu. ‘Het wordt nu wel wat officiëler dan toen’, gaat ze verder. ‘Mijn zoon houdt van stijl. Hij werkt op een makelaarskantoor en is altijd keurig in het pak. Hij vindt dat wij er ook pico bello uit moeten zien op het feest, want er komen ook mensen van zijn werk. We moeten aan zijn carrière denken’, zegt hij, ‘dus doen we maar een concessie. Anton in het pak dus en ik een keurige lange japon. Het is wel even wennen.’ Ik moet het allemaal wat op me laten inwerken. Ze lijkt me nu helemaal niet zo’n flowerpower type, maar er is in vijfenvijftig jaar wel meer veranderd dat je je niet kan voorstellen. ‘De vrouw van mijn zoon is ook zo’n serieus type maar wel heel aardig. Ze hebben drie kinderen die allemaal gestudeerd hebben en leuke banen hebben. Het is een heel leuk gezin. De twee jongens wonen niet meer thuis. De jongste is een meisje en woont nog thuis.’ Dan begint ze hard te lachen. ‘Als mijn zoon me hier met een bakje friet zag zitten zou hij echt geschokt zijn. Ik hoor hem al zeggen, ma dat doe je toch niet.’ Ik glimlach en zou bijna willen dat ze weer een bakje patat ging eten en dat dan haar zoon of zijn vrouw langs zou komen. De lucht waar ik me eerst wat aan ergerde zou ik op de koop toe nemen. Maar het gebeurt natuurlijk niet. Als ze opstapt wens ik haar een heel fijn feest. Ik zou wel willen zien hoe ze er zaterdag uitziet.
Lees het volledige artikel bij de bron
Bekijk al het lokale nieuws van De Bilt